Ach ja. Wat is er toch een hoop veranderd. Maar sommige dingen zullen altijd hetzelfde blijven. Zo was het schoolreisje ook in mijn tijd het hoogtepunt van het jaar...

In deze nieuwe serie beschrijft Max Urai (22) het scholierenleven van vroeger. Aflevering 3: schoolreisje.

Weken ervoor hadden we het over niets anders. De avond van tevoren poetsen we, trillend van verwachting, onze schoenen, smeerden nieuwe olie op de ketting van onze fiets, en herlazen nog eens wat er in de padvindersgids stond over wat te doen bij een aanval van wolven. Sinds het ongeluk had elke leraar uit voorzorg een revolver op zak, maar we wisten allemaal nog hoe het met Kees van de drogist was afgelopen. 

Opgetrokken sokken

Op de dag zelf verzamelden we op het schoolplein. Het was stralend weer, en de leraren waren bij hoge uitzondering in korte broek. Om de vrouwen langs de route niet te veel in bekoring te brengen hadden ze hun kousen tot over de knieën getrokken, en ze daar vastgebonden met elastisch touw. Het was een machtig gezicht.

De rector kwam nog langs voor een korte kledinginspectie, maar ook hij kon niet chagrijnig zijn met zulk heerlijk weer. Jaap Broekhuis had een vlek op zijn sok, en de rector brak hiervoor zijn neus met een snelle linkse, maar daarna sprak hij ons zowaar toe en wenste ons een goede reis.

Landlopers

Keurig in de rij fietsten we naar de Uiterwaarden, waar we onze middag besteedden met touwtrekken, vogelkijken en het gooien van stenen naar passerende landlopers. Dat jaar viel er een pardoes het water in, waar hij door de onderstroom werd verzwolgen. Daar hebben we toen nog goed om gelachen, met z’n allen. De gooier kreeg een stempel op zijn rapport voor voorbeeldig gedrag.

Maar ook op schoolreisjes waren wij nog onderhevig aan een stevige discipline. Zo was het ten strengste verboden om zelf eten mee te nemen. Qui vult comedere, currite, luidde ons motto: wie eten wil, moet rennen. Gelukkig zaten de bomen in de Uiterwaarden bomvol eekhoorns, en toen de lunch werd afgekondigd klauterden we als aapjes omhoog. De eerstejaars bleven vaak hongerig, maar met de jaren werden de oudere studenten er verrekte handig in.

Eekhoorns slachten

Het enige wat lastig bleef was het slachten zelf. Omdat wapens uiteraard niet toegestaan waren aan studenten moesten we de diertjes ombrengen met onze tanden. De truc was om de nekslagader te vinden. Meestal was er wel een ouderejaars bereid om dit uit te leggen.

De enige die ik nooit een eekhoorn heb zien vangen was Pietje Dingelberg, het zoontje van de politieagent. Elke jaar weer klom hij weer puffend en steunend de boom in, om enkele minuten later met lege handen weer af te dalen. Dat laatste jaar kwam hij niet eens naar boven: een paar seconden na de eerste takken gegrepen te hebben donderde hij rakelings de boom uit. 

Spreeuwennest

We probeerden hem bij kennis te brengen door een van de gevangen eekhoorns in zijn broek te steken, maar toen dat niet lukte hingen de leraren hem ondersteboven aan de takken, zodat het bloed naar beneden zou stromen. Zijn overgooier viel naar beneden, en terwijl we toekeken bouwden een koppel spreeuwen een nest in zijn lendenen. Daar heb we goed om gelachen, met z’n allen.

Ja, die pretreisjes van tegenwoordig stellen verrekt weinig meer voor, vergeleken met een schoolreisje mijn tijd...