Ja, dat was me een tijd, mijn tijd. Jullie hebben het maar makkelijk, hoor. Laatst hoorde ik dat docenten hun leerlingen niet eens meer mogen slaan. Toen ik zo oud was als jullie werden we geslagen als beloning.

In deze nieuwe serie beschrijft Max Urai (22) het scholierenleven van vroeger. Aflevering 2: straf.

De Ronseling, zoals we dat dan noemden, was het enige moment waarop de leerkracht ons direct aankeek. Uitzonderlijke leerlingen werden met de hand geslagen, in plaats van met een stok. En dat was als we het goed hadden gedaan. Straffen was toen nog wel andere koek.

Siberische stinkdistel

Ik weet nog als de dag van gisteren, die keer in mijn derde jaar dat ik naar de rector werd gestuurd. Onze leraar plantkunde, de heer De Bruin, las de namen van veelvoorkomende berm- en greppelbloemen op, en wij schreven ijverig mee. Er was op dat moment een verbouwing gaande, en buiten klommen mannen in blauwe overals nijver over de steigers.

Al die veiligheidsvoorschriften bestonden toen nog niet. Wie op een steiger wilde werken moest zich gewoon goed vasthouden. Zo nu en dan lazerde er dan wel eens iemand van het dak af. Dat was een machtig gezicht, en als dat tijdens de lunchpauze gebeurde verdrongen we ons op het schoolplein om beter te kunnen kijken. Eenmaal gebeurde het zelfs dat een hele steiger instortte. Daar hebben we nog goed om gelachen, met z’n allen.

Maar dat terzijde. Meneer de Bruin vertelde net over de Siberische stinkdistel toen er weer een naar beneden kwam zetten. Even, heel even, dwaalden mijn ogen richting het raam. Toen ik terugkeek was de klas stilgevallen. Meneer de Bruin klapte zijn boek dicht en zei, na een tel stilte: "rector." Om me heen hoorde ik twintig jongens naar adem snakken. Zo stil als ik kon schoof ik mijn stoel naar achteren en verliet het lokaal.

Kattenlever

De gang was leeg en eindeloos. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? "De enigen die niet opletten," zoals onze rector meerdere malen had herhaald, "zijn ketters en homoseksuelen." En nu moest ik hem onder ogen komen. 

De deur van het kantoor was van zwaar eikenhout, en het maakte nauwelijks geluid toen ik klopte. "Binnen." Ik duwde tegen de deur en glipte naar binnen. De rector was een kat aan het ontleden op zijn bureau, en leek ernstig ontstemd door de onderbreking. Hij gebaarde me om te gaan zitten. Ik begon aan mijn uitleg, maar hij maande me tot stilzwijgen door me met zijn scalpel in de schouder te steken.

Nu goed, om een lang verhaal kort te maken. Ik had het geluk dat ik hem in een goede bui trof. Hij liet me de lever van de kat opeten om te testen voor tuberculose, en daarna mocht ik gaan, met als enige strafwerk om twintig maal de Poëtica van Artistoteles over te schrijven.

Wilde aardvarkens

Tot op de dag van vandaag verbaas ik me erover dat ik er zo genadig van af ben gekomen. Een van mijn kornuiten werd naar de rector gestuurd op een maandag in juli, en we hoorden pas weer iets van hem toen hij drieëntwintig jaar later uit de jungle in Cambodja kwam gelopen met een kudde wilde aardvarkens die hij zijn familie noemde.