Daar stond ik dan: een 12-jarige pre-brugger in een winkel vol met tassen. Schooltassen om precies te zijn. Eastpack, O’Neil, roze tassen, blauwe tassen, roze-blauwe tassen; aan keus ontbrak het de zaak niet, maar mij wel aan initiatief. Wat nu als ik de verkeerde koos?

Zo’n zwarte Eastpack zat er niet in; zo’n ding had iedereen al en ik wilde juist iets anders.

Nou, anders is ie zeker: in al mijn zes jaar op het lyceum, ben ik z’n tweelingzus/broer nog steeds niet tegengekomen.

Nu zullen sommigen van jullie waarschijnlijk denken: waarom? Waarom in hemelsnaam een artikel over een tas?

Tegen hen zeg ik: gewoon omdat het kan. Je schooltas maakt toch een groot deel uit van je middelbare schoolleven; elke ochtend neem je hem mee naar school, elke middag naar huis.

De mijne ging zelfs mee op vakantie! Elke dag kilo’s en kilo’s boeken sjouwen en wat krijgt ie als dank? Niks! Er wordt met hem gesmeten, gesjord en gegooid en eenmaal thuis ligt hij eenzaam in een hoekje totdat de volgende dag het liedje weer van voor af aan begint.

Nee, het is niet niks, het leven van deze schooltas. De lekvlekken van meerdere geknapte appelsappakjes hebben hem getekend voor het leven en aan de Grote Knakworstoorlog van 2006 zal hij altijd een trauma overhouden. Ook op vakantie had hij het af en toe niet gemakkelijk. Uren achter elkaar lag hij daar in het vliegtuig, weggestouwd onder de stoel voor me en, alsof dat nog niet vernederend genoeg was, moest hij daarna mij ook nog horen zeuren en klagen over hoe zwaar die verrekte rugzak wel niet was; tja, dat is wel een manier om een tas een minderwaardigheidscomplex aan te praten.

Mijn tas en ik hebben samen veel meegemaakt. Nog één laatste jaar zal hij mij trouw elke dag naar school vergezellen, en mijn last dragen. Maar dit keer zal hij aan het eind van het jaar niet in een hoekje worden gegooid; dit jaar zal ons gezamenlijke middelbare schoolavontuur eindigen met mijn altijd behulpzame rugzak hangend aan de vlaggenstok.

Tenminste, dat is het plan.