Dertien mei 2013 was de dag waarvan ik dácht dat die zou komen. Eindelijk, na zes jaren afzien op mijn boerengymnasium in het zuiden des lands, zou ik even drie weekjes examens doorfietsen en dan: de wijde wereld in! Niets ouders, niets imago: helemaal opnieuw beginnen en de beest uithangen in Leiden.
Dertien mei 2013. De dag die het uiteindelijk tóch niet werd...
21 augustus 2007 was de dag dat ik mijn middelbare schoolcarrière mocht beginnen. Als jong brugklas-strebertje kocht ik m'n eerste agenda en in de jaarplanner van m'n ouders markeerde ik alvast de weken in mei 2013 waarin ik eindexamen zou doen. Die basisschool was immers ik zó doorgekomen, dan zou dat nu toch ook probleemloos gaan?
Tijd anders indelen
Helaas ging ik mijn huiswerk steeds minder prioriteit geven naarmate ik ouder werd. Na drie makkelijke jaren onderbouw ging ik de vierde klas bestieren én in de Jeugdraad én ik organiseerde een evenement binnen school én ik begon te ruiken aan een prille journalistieke carrière waar je nu de vruchten van ziet.
Allemaal heel erg tof en de basis van de dingen die ik nu doe. Maar helaas niet zo goed voor mijn cijfers. Waar ik aan de ene kant meehielp de school in de picture te zetten, haalde ik een jaar lang rapporten die ik het liefst wilde verstoppen voor de hele wereld. Mijn overwinnaarsroes, want ik was overall best succesvol bezig, was snel voorbij.
Zittenblijven
Eind juni 2011 stopte de wereld met draaien: ik bleef zitten! Dat paupergymnasium had niet z'n best gedaan mij te bevorderen naar de vijfde klas. K*t, heel m'n autistische levensplanning door elkaar gegooid!
Vanaf toen ging het natuurlijk helemaal mis met me. Ik ontspoorde bijna in de eerste weken met m'n nieuwe klas. Helemaal opnieuw een reputatie opbouwen was niet een van m'n prioriteiten en bovendien val je sociaal een beetje tussen wal en schip. Je hoort nog niet helemaal bij je nieuwe klas, maar van de oude raak je vervreemd. Huilen.
Zuur
Inmiddels, anderhalf jaar later, gaat het prima met me, maar - en dit zullen alle doubleurs met mij delen - het is zó ongelooflijk zuur om mijn voormalige klasgenoten met gezonde spanning hun laatste examens in te zien gaan.
Met hun ogen gericht op de vrije toekomst, wetende dat ik nóg een jaar langer moet wachten om te kunnen proeven aan die zoete vrijheid die het studentenleven biedt. Nog nooit was ik zó gemotiveerd om de rest van mijn schoolcarrière wél met prioriteit en zonder vertraging te doorlopen...
