Jongens gaan over lijken, wat voetbal betreft. Ze schelden op de scheidsrechter, worden agressief als hun club verliest, en niemand mag zappen als er een voor-, tussen-, of nabeschouwing bezig is. Jorieke snapt er niks van: waarom boos worden om zo'n spelletje?

In deze rubriek schrijven Hidde en Jorieke elkaar brieven. Over typische jongens/meisjes-vraagstukken waar niemand je het antwoord op kan geven. Ze schreven bijvoorbeeld al over 'stille hints' en de 'schaamteloosheid van jongens'. Nieuwsgierig? Teruglezen kan in 't archief.

Jorieke: het meisje

''Joriek, ga eens uit beeld.'' ''Maar pap, ik moet even iets uit dit laatje pakk...'' ''JORIEKE, JE GAAT NU UIT BEELD OF IK DOE JE WAT!'' 

Voetbal. Je hoeft maar heel even voor de televisie te gaan staan en je bent je leven niet meer zeker. Zelf heb ik die voetbalmagie nooit zo gesnapt. Dat het leuk is om met vrienden voetbal te kijken, dat snap ik. Biertje erbij, een beetje frituren. Maar volgens een vriend van me kijken jongens veel liever alleen. Waarom dan? Hij antwoordde: ''Als Ajax verliest, kan ik nog weleens agressief worden.'' Dus.

Tuurlijk, ik snap dat het leuk is om te juichen voor je cluppie, maar agressief worden? Hell to the no. Sowieso vind ik die voetbalavond maar vaag. Men beginne met de voorbeschouwing, daarna de eerste helft, tussenbeschouwing, tweede helft, nabeschouwing en dan het liefst nog de samenvatting. Die ook nog ergens wordt nabesproken. WAAROM?!

Lieve Hidde, leg het me alsjeblieft uit: wat is de magie van voetbal? Ik zie 'm niet.

Liefs,
Jorieke

Hidde: de jongen

Lieve Jorieke,

Zestien jaar geleden werd ik rond een uur of zeven 's ochtends in een ziekenhuis in Utrecht geboren. En op die dag ontstond mijn liefde voor de balsport: mijn vader gaf mij een prachtig Ajax-shirt.

Ik groeide op in het roodwitte shirt, met de bal in mijn knuistjes. Voetbalplaatjesboek onder mijn arm. Maar toen - ik moet een jaar of negen zijn geweest - gaf de realiteit mij een keiharde trap: voetballen kon ik niet. Mijn balcontrole bleek prut en mijn motoriek slechter dan die van Gordon. Dag droom. Dag geld. Dag vrouwen.

Gelukkig bleek ik niet de enige: alleen de meest naïeve klasgenootjes bleven een carrière in de topsport najagen. De rest, inclusief moi, besloot toch maar brandweerman te worden. Of politieagent. Ook goed.

Maar om even terug te komen op je vraag: dat moet ook het moment zijn geweest dat het bankhangen begon. Intens teleurgesteld ploften wij mannen massaal neer op onze eigen reservebank, terwijl we luidkeels commentaar leverden op de jongetjes die het wél tot profvoetballer hebben geschopt. En met ons alle mannen van Nederland. En ja: daar zijn we soms best fanatiek in. Jullie GTST is onze Studio Sport. DUS BEL MIJ ALSJEBLIEFT NOOIT MEER OP ZONDAGAVOND TUSSEN ZEVEN EN ACHT, JORIEKE!

Liefs,
Hidde