Vorig weekend ging het toch echt gebeuren. De Apocalyps leek een strontvliegje in vergelijking met deze gebeurtenis. Ik mocht Pinkpop gaan beleven van binnenuit. As part of the crew.

Nee, niet backstage, maar as part of the telefoonoplaadcrew. Maar toch. Hemels werk, nietwaar?

Als ik me op zaterdagochtend meld, lijkt het me de best deal ever: een uurtje of zes per dag werken en de rest van de tijd genieten van de geniale muziek en goeie sfeer. En vooral: helemaal gratis! 

Niets anders

Twee dagen later kan ik me daar niks meer van herinneren. Ik sta tussen grote kasten met nummertjes en ingangen. Ingangen die je normaal gesproken in auto's gebruikt om je peuk mee aan te steken. Ik doe al dagenlang niets anders dan telefoons aan een oplader koppelen en in zo'n gat stoppen. Als ik naar de lange rij van mensen en hun telefoons kijk, slaak ik een diepe zucht. Hoe ga ik al die apparaten in godsnaam allemaal in die kast krijgen?

Mijn collega's rennen heen en weer, terwijl ik alleen maar kan denken aan de pijn in mijn voeten. Ik wil niet meer heen en weer rennen. Ik wil weg. Het veld op, muziek luisteren.

Crewontbijt

Bovendien knort mijn maag als een motherfucker. Ik heb amper gegeten, ondanks het feit dat ons ontbijt gigantisch goed geregeld was, in tegenstelling tot het algemene Pinkpop-crewontbijt.

Want geloof me, Pinkpop is misschien hemels, maar het werknemersontbijt niet: dat beperkt zich tot een blikje oprotcola en een bruin broodje. Onze telefoonopladersontbijtruimte bestaat echter uit twee tostiapparaten, twee koffiezetapparaten, een waterkoker, twee koelkasten en een vrieskast. Genoeg om je mee te vermaken dus.

Linkin Park

Maar goed, ik heb dit baantje natuurlijk niet voor niks aangenomen: een vriendin/collega en ik willen heel graag The Cure en Paul Kalkbrenner zien. In ruil daarvoor moeten we tijdens Linkin Park werken - het lijkt me de minst leuke act in het rijtje, dus ik ben er content mee.

Als we tijdens Linkin Park tóch even vrij krijgen, word ik overspoeld door het ultieme festivalgevoel. Wow, wat is dít vet zeg, voornamelijk door het hoge meezinggehalte. Ik had nooit verwacht zoveel liedjes te kennen van Chester Bennington & co.

The Cure

En dan eindelijk The Cure, de band waarvoor ik dit baantje heb aangenomen en die me even het idee geeft dat ik alleen op de wereld ben. Op het moment dat Robert Smith het podium op komt, word ik warm van binnen. De glimlach die hij na elk nummer heeft en het ultieme genieten bij Close to Me geeft me het idee dat de band nog net zo puur is als toen-'ie begon.

"Don't struggle like that, and I will only love you more." zing ik luidkeels mee, zo hard dat ik de dag erna geen stem meer heb. Even vergeet ik mijn vermoeide voeten - ik heb hoogstens pijnlijke knieën van het dansen. Wauw.

Helemaal niet hemels

Maar als ik na drie dagen doodop thuis mijn bed induik, realiseer ik me dat werken op Pinkpop toch niet zo hemels was. Dit baantje was behoorlijk kut, eigenlijk. Zo lang op je benen staan en heen en weer lopen is een ware hel. Ook al spaar je 160 euro voor een weekendkaart uit en raak je in extase door The Cure, dit is het niet waard.

Een festival is gewoon niet de plek om te werken, weet ik nu. Het put je zodanig uit dat 't de laatste dag gewoon niet meer te doen is en je minder van je optredens kunt genieten. Dit was wat mij betreft een mooie, maar vooral eenmalige ervaring. Een festival, dat is gewoon vakantie - en dat moet vooral zo blijven.