De bangalijsten hielden Nederland ongeveer één week in zijn greep. De Wereld Draait Door, Pauw en Witteman en zelfs het achtuurjournaal besteedden er aandacht aan. OH NEE! DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG! WIE DOET HIER IETS AAN?

Zaterdag 14 april stond in de Volkskrant een stuk waarin een paar havo-3-meisjes om hun banga-mening werd gevraagd. Alle drie vonden ze al die aandacht maar onzin: "Natuurlijk weet je wel wie de sletten zijn, maar zo’n lijstje zit gewoon in je hoofd. Dat het dan op internet komt, is onzin."

Voor de grap hadden ze een 'lullenlijstje' gemaakt, en ze waren er zelf nogal trots op.

Oplossing: Cyberwellness

Ook uit onze poll blijkt dat alle media-aandacht wellicht wat overdreven was: minder dan een kwart van de ruim 4000 scholieren die 'm invulden, gaf aan dat (ze dachten dat) er zo'n lijst op hun school circuleert.

Maar goed, er scheen dus iets aan de hand te zijn, en de VO-raad (de Voortgezet Onderwijs-raad, zeg maar Schoolbesturen United) kwam meteen met een goedbedoelde oplossing: een verplicht schoolvak Cyberwellness. Met tranen in de ogen van het lachen heb ik gelezen wat ze van plan zijn: lessen maken waarin leraren de gevaren van sociale media uitleggen aan hun leerlingen.

Leraren online

Lees die zin nog eens: leraren die hun leerlingen iets uitleggen over de sociale media? Onmogelijk. Van alle docenten die ik ken (laten we zeggen dat het er vijftig zijn), zijn er misschien twee of drie die begrijpen wat een retweet of mention is. De andere achtenveertig ontkennen het bestaan van het internet en blijven krampachtig papier printen (zó 2011) en pennen gebruiken.

Landelijk gezien schijnt slechts 15% van de leraren interesse te hebben in sociale media - en 'interesse hebben' betekent nog niet eens dat ze al weten hoe het werkt. Boeit het die andere 85% dan echt geen ene moer?

Dat wordt niets

En al die mensen moeten ons wat gaan leren over de gevaren van sociale media? Juist. Dat wordt dus helemaal niets. Voordat die arme leraren überhaupt is uitgelegd wat Twitter is, zijn de bangalijsten alweer vijf jaar hartstikke uit en is Twitter vervangen door één of andere nieuwe superhippe übercoole hype.

Ik ontken absoluut niet dat een hoop scholieren nog veel moeten leren over social media. Maar misschien is een cursusje "hoe laat ik mijn onzekerheid niet teveel op het internet doorschijnen?" wel nuttiger dan een uitleg "waarom het maken van bangalijsten niet zo slim is". Misschien kan ikzelf ook nog een lesje gebruiken: ik denk er ook niet bij na dat iets wat ik nú online zet, over tig jaar bij een sollicitatie tegen me gebruikt kan worden.

Maar of leraren dan de aangewezen mensen zijn om ons over het 'gevaar' van sociale media te leren? Ik denk het niet, VO-raad.

Voor de eigenwijze docent die toch graag zijn eerste wankelende stappen op de sociale netwerken wil zetten schreef Justine vorige week al een korte handleiding: klikklik.