Plassen, premières en poederkwasten

Chaos, deo-lucht en een rondrennende muziekdocent. De jongens van de techniek-crew gebaren druk naar elkaar en stellen de laatste headsets af. Mevrouw Levels van ckv zet een dansgroep in de make-up.

In de kelder van het theater waar onze jaarlijkse schoolrevue plaatsvindt, tikken de laatste minuten before take-off langzaam weg.

Zelf stem ik mijn gitaar voor de derde keer in een kwartier en ga ik nog een keer naar de wc. "Voor de zekerheid!" roep ik de rest van de band toe als ze me verbaasd nakijken.

Magnifieke rij

Ik ben niet de enige in mijn frequente toiletbezoek. Er staat een magnifieke rij voor de wc, waardoor de make-upspiegels (van die echte, met van die leuke lampjes er omheen) totaal geblokkeerd worden. Dit tot grote frustratie van voorgenoemde mevrouw Levels, die iedereen meteen naar buiten jaagt, met poederkwast in de hand en stressvlekken in de nek.

Wachtend tot ik mijn blaas kan ontlasten, strijk ik nog even voorzichtig over mijn zorgvuldig in model gebrachte haar - de lak al hard - en frunnik ik een beetje aan mijn jasje. Ik bedenk me ineens dat naast al de dingen die ik vooral niét ga missen aan de middelbare school, dit toch wel een uitzondering is.

*WOESH flashback WOESJ*

Bruggertje

Vijf jaar geleden aanschouwde ik voor het eerst een schoolrevue. Als bruggertje zat ik in het publiek, toen nog in de aula van de school, met grote ogen het spektakel te bewonderen.

Een jaar later deed ik zelf, als piepjong 12-jarig tweedeklassertje, mee aan de audities. Pingelend op mijn eerste gitaartje met nylon snaren zong ik Unfaithful van Rihanna.

Een paar maanden later zat ik in een zwarte galajurk (geleend van de docente Frans) in diezelfde aula, maar nu op het podium, mijn zenuwen te verbijten en zong ik drie avonden achter elkaar voor het eerst voor publiek.

Verbannen

Twee gitaren en honderden lessen Frans later denk ik als zesdeklasser glimlachend terug aan die kleine versie van mezelf. Inmiddels hangt er een eigen galajurk in mijn kast voor het eindexamengala van volgende week, en is Rihanna allang verbannen uit het repertoire.

Als de wc-rij langzaam verder schuift, gaan mijn gedachten naar de derde klas, waarin ons bandje met de heerlijk puberale naam Broken Illusion tot stand kwam. Vier jongens en blond zangeresje, en ons allereerste optreden was, jawel, de schoolrevue 2009.

Vreselijk dik in de make-up gezet en met identieke bloesjes aan, speelden we Ilse de Lange in de theaterzaal waarnaar het evenement verplaatst was.

Bovenbouw

Weer een jaar later, inmiddels met iets meer podiumervaring (en als bovenbouwers, niet te vergeten), kwamen we terug, geheel in black, met Ironic van Alanis Morissette.

Vorig jaar was er voor verandering de musical Fame, een spektakel dat de begeleidende leraren en leerlingen slapeloze nachten bezorgde van respectievelijk de stress of het tekst leren. Maar het resultaat was uiteindelijk, nou ja, best oké te noemen. Voor een schoolmusical.

Niet Glee

En nu zit ik hier weer met de jongens, te wachten tot we op mogen voor de laatste keer première. Dit keer wat creatiever met een zelfgemaakte mash-up (nee, dat is niet per se gay en Glee, die van ons is leuk), en compleet met foute outfits en heliumballonnen voor een onvergetelijk afscheid.

Een afscheid van de revue, maar ook van die ene muziekdocent, de poederkwasten van mevrouw Levels, de bruggertjes die nu in het publiek zitten, en symbolisch het afscheid van zes jaar middelbare school.

Maar voor het zover is: plassen. Eindelijk.