Herman de Coninck + gedichten

(21 februari 1944 - 22 mei 1997) Herman De Coninck studeerde Germaanse filologie te Leuven waar hij deel uitmaakte van de kring rond universitas. In dat progressief Katholieke blad publiceerde hij zijn eerste literaire probeersels, cursiefjes,... (later geplubliceerd onder de titel Lachen tot je zwart ziet 1968). In die tijd schreef hij ook de oerversies van een paar gedichten uit De lenige liefde (1969). Door dat debuut en via het redacteurschap van het tijdschrift Ruimten belandde hij in het gezelschap van de nieuw-realistische dichters, die dichters kozen voor eenvoud, directheid, alledaagse onderwerpen en verstaanbaarheid). Pas 6 jaar later in 1975 verscheen zijn tweede bundel Zolang er sneeuw ligt. In zijn volgende boeken komt vooral de gevoelscomponent meer naar boven. Enkele andere boeken: Met een klank van een hobo (1980) De troost van het pessimisme (1983), zijn eerste essaybundel
De hectaren van het geheugen

Enkelvoud (1991) Schoolslag (1994) Te voet over de lethe
Laatste bundel : De vliegende kieper (1995) Op 22 mei 1997 stierf hij in Lissabon aan een hartstilstand, waar hij met een Belgische en Nederlandse schrijver deelnam aan een themaweek over Nederlandstalige literatuur. Gedichten 1 Sprookje
Er was eens een man
die altijd rechtvaardig was. 2 De schreeuw
Bejaardentehuizen zijn een soort wachtzalen, denkt hij, met een goddevader die om de haverklap 'de volgende' roept. Hij is weer eens langs geweest, heeft haar
haar wekelijkse portie zoon bezorgd
en nu hij weggaat, roept ze hem achterna, de rimpels in haar gezicht kringen
rond de o van haar mond als golven
rond 'De schreeuw' van Edvard Munch, en er komt geen geluid, alleen de wind raast door het land
als lange aa's door de ziekenzalen. 3 Twee soorten niets
Luxe is het verschil tussen
in een auto rijden zonder autoradio, en in een auto rijden mèt een autoradio
die niet aanstaat. Stilte is het verschil tussen

niets zeggen, en alles al gezegd hebben. Tussen gewone stilte, en de stilte
na de laatste regel van een gedicht
over de stilte. 4 Twee
Destijds in kinderspelletjes kon je, bv. als je veter was losgeraakt, gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je
even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken. Voor jou had dat moeten blijven gelden. Dat je 'twee' zei, 'ik ben even
mijn man kwijt', en dat die laatste tien jaar
dan niet hoefde mee te tellen. Of dat je, in plaats van sterven, gewoon verstoppertje speelde
en dat we je nog steeds
niet hadden gevonden. 5 vijf manieren om een mens te doden
Er zijn veel omslachtige manieren om een mens te doden: je kunt hem een houten plank laten dragen
naar de top van een heuvel en hem erop vastnagelen. Om dit
behoorlijk uit te voeren heb je een massa volk nodig
met sandalen, een kraaiende haan, een mantel
om te verdelen, een spons, azijn en iemand
om de nagels er in te hameren. Of neem een metalen staaf, op de gewone manier gedreven en gevormd, en tracht zijn metalen uitrusting te doorboren. Maar hiertoe heb je witte paarden nodig, Engelse bomen, mannen met pijl en boog, tenminste twee vlaggen, een prins en een
kasteel om je banket in te houden. Zonder adel erbij kun je, als de wind

gunstig staat, gas op hem loslaten. Maar dan heb je
een mijl modder nodig, doorsneden met dijken, om nog te zwijgen van zwarte laarzen, bomkraters, nog meer modder, een rattenplaag, een dozijn liederen
en enkele ronde, stalen helmen. 6 Verleden tijd
Soms was alles eenvoudig
als in de Franse vervoegingen: het verleden le passé simple, de toekomst le futur
simple, en ik nu nog altijd
le plus-que-parfait
7 Kleurenstudie
En de zwarte kraai kwam
van over de zeven bergen gevlogen en
bracht een brief in z'n bek: een zwarte omslag met een zwart
kaartje erin waarop in witte
letters het woord 'zwart'. Zo donker is de nacht van de dood
en zo wit onze schrik.