Spreekbeurt Leon de Winter
•Biografie
Leon de Winter is geboren op 24 februari 1954 in 's-Hertogenbosch. Zijn ouders zijn van joods-orthodoxe afkomst. Het milieu waarin hij opgroeide, typeert hij zelf als a-literair, a-intellectueel en a-cultureel. Zijn vader, die overleden is toen hij elf was, handelde in lompen en oud papier waardoor hij werd uitgescholden voor `voddenjood’. Hij liep school in het Willem van Oranje-college. In 1973, een jaar voordat hij zijn diploma behaalde, werd hij bekroond voor zijn novelle revolutie. Leon de Winter verhuisde in 1974 naar Amsterdam. Hij ging er studeren aan de Nederlandse Filmacademie. Hij publiceerde uit ongenoegen in 1976 samen met enkele vrienden een zwartboek. Hierin bekloeg hij het ambachtelijke karakter van de opleiding van de academie. Op 1 januari 1978 verliet Leon samen met diezelfde vrienden de academie zonder een eindexamen te hebben afgelegd. De eerste speelfilm van de drie vrienden (dus Leon samen met Segers en Vandevelde) ging in 1979 in premiere. Deze film vormde de basis voor de (ver)wording van de jonge Dürer Hetzefde jaar kreeg de Winter voor deze roman de Reina Prinsen Geerlingsprijs. Voor de televesie maakte het trio van 1978 tot 1980 enkele films onder andere Vanuit het heden, junkieverdriet en de wereldverbeteraar. De toneelgroep Centrum bracht naar aanleiding van de levensloop van de Vlaamse dichter Jotie T'Hooft in 1981 Junkieverdriet op de planken. Eind 1981 ging de tweede speelfilm de afstand in première. Leon de Winter werkte als recensent van voornamelijk Duitse literatuur van 1978 tot 1982. Hij schreef tot 1982 literaire verhalen en essays voor Raster, Mandala en Newfoundland. La place de la bastille en zoeken naar Eileen W zijn in respectievelijk 1984 en 1987 verfilmd door Rudolf Van Den Berg. •Bibliografie
Hier volgt een beknopte bibliografie: 1976 Over de leegte in de wereld verhalen
1978 De (ver)wording van de jongere Dürer roman
1981 Zoeken naar Eileen W. roman
1981 La Place de la Bastille roman
1982 Vertraagde roman roman
1986 Kaplan roman
1990 Hoffman's honger roman
1991 SuperTex roman
1992 Een Abessijnse woestijnkat verhalen
1992 De ruimte van Sokolov roman
1993 De verhalen
1995 Serenade Boekenweekgeschenk
1995 Zionoco roman
1996 Het grote Leon de Winter boek Bevat: Kaplan, Hoffman's honger en SuperTex
1996 Lady Di in een bevallige pose essay
1997 De hemel van Hollywood roman
Enkele korte inhouden van zijn boeken: de (ver)wording van de jonge durer
Het hoofdparsonage Herman Durer, leest tijdens zijn verblijf in de gevangenis de roman 'Aus dem Leben eines Taugenichts' van Joseph von Eichendorff. De beschreven
tocht van Taugenichts naar Italie geeft hem visioenen van een romantisch zwerversleven, weg van het verveelde een bedompte leven van een werkloze zoon in
een doorsneefamilie op een flat in een buitenwijk. Dat Eichendorffs beeld van de
werkelijkheid minder rooskleurig is dan Durer het zich wil voorstellen, dringt pas laat tot hem door. Zoeken naar Eileen W. Hierin gaat de naamloze verteller op zoek naar het leven van Eileen, een meisje dat hij maar vluchtig heeft leren kennen. Ze kwam bij hem in zijn Londense
boekhandel in tweedehands boeken en vroeg hem een uitgave van 'Tristan en Isolde'. Hij raakte met haar in gesprek, waarna ze verdween. Wat hem rest zijn een aantal raadselachtige brieven, gevonden in het pension waar ze met haar kind verbleef. Hij reist naar Dublin, de stad waar ze vandaan kwam en praat met de mensen die haar hebben gekend. Deze zoektocht, door De Winter via omwegen verteld, blijkt uiteindelijk slechts 1 doel te hebben gehad: het ontkomen aan de cul de sac die zijn eigen leven dreigde te worden. Door zich met alle hartstocht te verplaatsen in het leven van Eileen raakt hij in een land als Ierland. Junkieverdriet
In dit toneelstuk ontkomt het hoofdpersonage, Johan, aan de klemmen van
de werkelijkheid door gebruik van drugs en door een identificatie. Hij identificeert
zich met een van zijn voorvaderen, een brandweerman-commandant met artistieke
aspiraties. De katalysator van de dwingende gedachte dat hij met deze man iets op
het spoor is dat werkelijk belangdijk is, is een schilderij van een landschap dat
door die overgrootvader is gemaakt. Johan verbeeldt zich op een bepaald moment
dat hij dit schilderij zelf aan het maken is en daarbij de 'intenditeit van de verblinde natuur' op het doek overtreft. La Place de la Bastille
In dit boek is er een idee fixe die het leven van een joodse leraar geschiedenis
aan het schuiven brengt. Die idee werd bij hem teweeg gebracht na het bezoek van
de vroedvrouw die hem tijdens de oorlog op de wereld heeft gebracht, na enkele
tijd werd dit vermoeden dat hij een tweelingsbroer had die misschien nog leeft
een obsessie. En zo raakte hij in een roes van mogelijkheden die zijn leven een
heel ander aanzien zouden kunnen geven. •Genres
Leon beoefent verschillende genres: roman, novelle, kortverhaal, toneel en scenario. •Stijl
Er zijn duidelijk overeenkomsten en verschillen in de boeken van de Winter. Zowel in stijl als in thematiek. In het begin van zijn carière schreef hij nogal zwaar en vervreemdend, dit is allemaal veranderd in 1986, sindsdien heeft hij een merkwaardige ommezwaai gemaakt. Hij is op best-seller formaat gaan schrijven. Dit houdt in dat zijn verhalen goed doordacht, toegankelijk en meeslepend zijn geschreven. Niet alleen deze ommezwaai maar ook zijn ingetogen opvoeding hebben een grote rol gespeeld in de keuze voor joodse personages in zijn latere werken. Kenmerken van de personages: De hoofdpersonen in zijn romans zijn mensen die altijd blijven zoeken naar iets wat er niet is. Ze zijn bang voor een soort leegte zonder geschiedenis en toekomst. Dit houdt Leon ook bezig. Hij zegt dat hij door zijn achtergrond (de vergassing van zijn voorvaderen) tenminste geschiedenis heeft, een verleden. In de werken van L de Winter ondergaan de hoofdpersonages een metmorfose op het moment dat ze een glimp opvangen van een totaal ander leven. Ze zien plotseling de mogelijkheid om te ontkomen aan hun vreugdeloze bestaan. De feiten die ze gezien of gelezen hebben verslingeren hun helemaal. En de geest van het personage geraakt dan in de ban van een leven dat hem waardevoller. waarachtiger en betekenisvoller voorkomt zodat hij tegelijk de sensatie opdoet eindelijk greep te krijgen op de werkelijkheid. De personages proberen hun eigen realiteit voortdurend te ontkomen. Het is een vlucht waarbij ze tegelijkertijd inzicht krijgen over wat ze achterlaten of tijdens de vlucht zien. Leon de Winter probeert spanning op te wekken door de zinnen niet helemaal af te maken en puntjes op het einde te zetten. Het taalgebruik is over het algemeen niet moeilijk. Uitvoerige beschrijvingen met rijen van aanelkaar gehechte bijvoeglijke naamwoorden: (Zoeken naar eileen W "Ann's zus Susan, een kleine, mollige, jonge vrouw met lang, dun, snel vet wordend haar die aan Dublin Univerity geschiedenis studeert.") Zijn romans zijn erg filmisch geschreven. Zijn stijl is volgens sommige critici slordig en te veel een imitatie van zijn favoriete schrijvers(bv Kafka). •Thematiek
de dood Zijn vader stierf toen Leon nog maar 11 jaar was. Dat heeft natuurlijk indruk op hem gemaakt en het element ‘dood’ verscheen dan ook meerdere malen in zijn boeken. het jodendom Ondanks dat de Winter niet opvallend joods is, stopt hij zijn achtergrond niet weg, want hij was erg geïnteresseerd in de geschiedenis. Hoewel hij joods is, leeft hij geen religieuze opvattingen na. personen met een identiteitscrisis ("Terwijl ik de foto’s in gedachten korrel na korrel onderzocht, klonk steeds luider de vraag of ik daar niet zelf stond, daar achter Pauline op dat lelijke plein, of ik niet een voorbijganger gevraagd had een foto van mij en de jonge vrouw te maken en vervolgens enkele meters achter Pauline had plaatsgenomen. Stond ik daar niet zelf, lachend naar de onbekende fotograaf, huilend om alles dat ik niet was maar wilde zijn?") vriendschap en verraad
seks (zionoco pg 14 pg 112) vader-zoon relatie maar ook moeder-zoon relatie
onmogelijke liefde
angst voor de leegte(waardoor het element zoeken ontstaat) eenzaamheid •Citaat " ik doe in leesplezier, ik ben een producent van lekker leesbare boeken. Middelbare scholieren die mij lezen, zijn waarschijnlijk net zo ziek van de pretentie als ik. " de Winter formuleert in Aantekeningen over "de auteur" zijn kunstvisie: "het schoonheidsbeleven is onder de huidige maatschappelijke omstandigheden de compromisloze afwijzing van het bestaande, omdat het enkel door een kunstwerk kan ontstaan" Visie op de wereld:"De mens gaat in het industriele tijdperk gebukt onder de last van de wereld, die haar onderdrukkende mechanismen niet blootgeeft, chaotisch overkomt en zinloos en leeg lijkt. De kloof tussen utopische mensen enerzijds en maatschappelijke obstakels anderzijds roept mytische verhalen op waarin de mens in het op reproductie gebaseerde kapitalisme zijn denken en handelen zin wil geven om aan de leegte te ontkomen." Iemand schreef:"Zonder dat hij nu echt in de leer ging bij de Amerikaans-Joodse schrijvers, zette de Winter figuren neer die de lezer alleen maar voor zich kon innemen. Met zijn veeleer tragikomische dan cynische humor zorgde hij ook altijd voor een multiculturele noot". ............................................ Leon de Winter •Biografie
Leon de Winter is geboren op 24 februari 1954 in 's-Hertogenbosch. Zijn ouders zijn van joods-orthodoxe afkomst. Het milieu waarin hij opgroeide, typeert hij zelf als a-literair, a-intellectueel en a-cultureel. Zijn vader, die overleden is toen hij elf was, handelde in lompen en oud papier waardoor hij werd uitgescholden voor `voddenjood’. Hij liep school in het Willem van Oranje-college. In 1973, een jaar voordat hij zijn diploma behaalde, werd hij bekroond voor zijn novelle revolutie. Leon de Winter verhuisde in 1974 naar Amsterdam. Hij ging er studeren aan de Nederlandse Filmacademie. Hij publiceerde uit ongenoegen in 1976 samen met enkele vrienden een zwartboek. Hierin bekloeg hij het ambachtelijke karakter van de opleiding van de academie. Op 1 januari 1978 verliet Leon samen met diezelfde vrienden de academie zonder een eindexamen te hebben afgelegd. De eerste speelfilm van de drie vrienden (dus Leon samen met Segers en Vandevelde) ging in 1979 in premiere. Deze film vormde de basis voor de (ver)wording van de jonge Dürer Hetzefde jaar kreeg de Winter voor deze roman de Reina Prinsen Geerlingsprijs. Voor de televesie maakte het trio van 1978 tot 1980 enkele films onder andere Vanuit het heden, junkieverdriet en de wereldverbeteraar. De toneelgroep Centrum bracht naar aanleiding van de levensloop van de Vlaamse dichter Jotie T'Hooft in 1981 Junkieverdriet op de planken. Eind 1981 ging de tweede speelfilm de afstand in première. Leon de Winter werkte als recensent van voornamelijk Duitse literatuur van 1978 tot 1982. Hij schreef tot 1982 literaire verhalen en essays voor Raster, Mandala en Newfoundland. La place de la bastille en zoeken naar Eileen W zijn in respectievelijk 1984 en 1987 verfilmd door Rudolf Van Den Berg. •Bibliografie
Hier volgt een beknopte bibliografie:
1976 Over de leegte in de wereld verhalen
1978 De (ver)wording van de jongere Dürer roman
1981 Zoeken naar Eileen W. roman
1981 La Place de la Bastille roman
1982 Vertraagde roman roman
1986 Kaplan roman
1990 Hoffman's honger roman
1991 SuperTex roman
1992 Een Abessijnse woestijnkat verhalen
1992 De ruimte van Sokolov roman
1993 De verhalen
1995 Serenade Boekenweekgeschenk
1995 Zionoco roman
1996 Het grote Leon de Winter boek Bevat: Kaplan, Hoffman's honger en SuperTex
1996 Lady Di in een bevallige pose essay
1997 De hemel van Hollywood roman •Genres
Leon beoefent verschillende genres: roman, novelle, kortverhaal, toneel en scenario. •Stijl
Er zijn duidelijk overeenkomsten en verschillen in de boeken van de Winter. Zowel in stijl als in thematiek. In het begin van zijn carière schreef hij nogal zwaar en vervreemdend, dit is allemaal veranderd in 1986, sindsdien heeft hij een merkwaardige ommezwaai gemaakt. Hij is op best-seller formaat gaan schrijven. Dit houdt in dat zijn verhalen goed doordacht, toegankelijk en meeslepend zijn geschreven. Niet alleen deze ommezwaai maar ook zijn ingetogen opvoeding hebben een grote rol gespeeld in de keuze voor joodse personages in zijn latere werken. Kenmerken van de personages: De hoofdpersonen in zijn romans zijn mensen die altijd blijven zoeken naar iets wat er niet is. Ze zijn bang voor een soort leegte zonder geschiedenis en toekomst. Dit houdt Leon ook bezig. De personages proberen hun eigen realiteit voortdurend te ontkomen. Het is een vlucht waarbij ze tegelijkertijd inzicht krijgen over wat ze achterlaten of tijdens de vlucht zien. Leon de Winter probeert spanning op te wekken door de zinnen niet helemaal af te maken en puntjes op het einde te zetten. Het taalgebruik is over het algemeen niet moeilijk. Uitvoerige beschrijvingen met rijen van aanelkaar gehechte bijvoeglijke naamwoorden: (Zoeken naar eileen W "Ann's zus Susan, een kleine, mollige, jonge vrouw met lang, dun, snel vet wordend haar die aan Dublin Univerity geschiedenis studeert.") Zijn romans zijn erg filmisch geschreven. Zijn stijl is volgens sommige critici slordig en te veel een imitatie van zijn favoriete schrijvers(bv Kafka). •Thematiek
de dood: Zijn vader stierf toen Leon nog maar 11 jaar was. Dat heeft natuurlijk indruk op hem gemaakt en het element ‘dood’ verscheen dan ook meerdere malen in zijn boeken.
het jodendom: Ondanks dat de Winter niet opvallend joods is, stopt hij zijn achtergrond niet weg, want hij was erg geïnteresseerd in de geschiedenis. Hoewel hij joods is, leeft hij geen religieuze opvattingen na.
personen met een identiteitscrisis
vriendschap en verraad
seks
vader-zoon relatie maar ook moeder-zoon relatie
onmogelijke liefde
angst voor de leegte(waardoor het element zoeken ontstaat) eenzaamheid •Citaat " Ik doe in leesplezier, ik ben een producent van lekker leesbare boeken. Middelbare scholieren die mij lezen, zijn waarschijnlijk net zo ziek van de pretentie als ik. "
Leon de Winter is geboren op 24 februari 1954 in 's-Hertogenbosch. Zijn ouders zijn van joods-orthodoxe afkomst. Het milieu waarin hij opgroeide, typeert hij zelf als a-literair, a-intellectueel en a-cultureel. Zijn vader, die overleden is toen hij elf was, handelde in lompen en oud papier waardoor hij werd uitgescholden voor `voddenjood’. Hij liep school in het Willem van Oranje-college. In 1973, een jaar voordat hij zijn diploma behaalde, werd hij bekroond voor zijn novelle revolutie. Leon de Winter verhuisde in 1974 naar Amsterdam. Hij ging er studeren aan de Nederlandse Filmacademie. Hij publiceerde uit ongenoegen in 1976 samen met enkele vrienden een zwartboek. Hierin bekloeg hij het ambachtelijke karakter van de opleiding van de academie. Op 1 januari 1978 verliet Leon samen met diezelfde vrienden de academie zonder een eindexamen te hebben afgelegd. De eerste speelfilm van de drie vrienden (dus Leon samen met Segers en Vandevelde) ging in 1979 in premiere. Deze film vormde de basis voor de (ver)wording van de jonge Dürer Hetzefde jaar kreeg de Winter voor deze roman de Reina Prinsen Geerlingsprijs. Voor de televesie maakte het trio van 1978 tot 1980 enkele films onder andere Vanuit het heden, junkieverdriet en de wereldverbeteraar. De toneelgroep Centrum bracht naar aanleiding van de levensloop van de Vlaamse dichter Jotie T'Hooft in 1981 Junkieverdriet op de planken. Eind 1981 ging de tweede speelfilm de afstand in première. Leon de Winter werkte als recensent van voornamelijk Duitse literatuur van 1978 tot 1982. Hij schreef tot 1982 literaire verhalen en essays voor Raster, Mandala en Newfoundland. La place de la bastille en zoeken naar Eileen W zijn in respectievelijk 1984 en 1987 verfilmd door Rudolf Van Den Berg. •Bibliografie
Hier volgt een beknopte bibliografie: 1976 Over de leegte in de wereld verhalen
1981 Zoeken naar Eileen W. roman
1981 La Place de la Bastille roman
1982 Vertraagde roman roman
1986 Kaplan roman
1990 Hoffman's honger roman
1991 SuperTex roman
1992 Een Abessijnse woestijnkat verhalen
1992 De ruimte van Sokolov roman
1993 De verhalen
1995 Serenade Boekenweekgeschenk
1995 Zionoco roman
1996 Het grote Leon de Winter boek Bevat: Kaplan, Hoffman's honger en SuperTex
1996 Lady Di in een bevallige pose essay
1997 De hemel van Hollywood roman
Enkele korte inhouden van zijn boeken: de (ver)wording van de jonge durer
Het hoofdparsonage Herman Durer, leest tijdens zijn verblijf in de gevangenis de roman 'Aus dem Leben eines Taugenichts' van Joseph von Eichendorff. De beschreven
tocht van Taugenichts naar Italie geeft hem visioenen van een romantisch zwerversleven, weg van het verveelde een bedompte leven van een werkloze zoon in
werkelijkheid minder rooskleurig is dan Durer het zich wil voorstellen, dringt pas laat tot hem door. Zoeken naar Eileen W. Hierin gaat de naamloze verteller op zoek naar het leven van Eileen, een meisje dat hij maar vluchtig heeft leren kennen. Ze kwam bij hem in zijn Londense
boekhandel in tweedehands boeken en vroeg hem een uitgave van 'Tristan en Isolde'. Hij raakte met haar in gesprek, waarna ze verdween. Wat hem rest zijn een aantal raadselachtige brieven, gevonden in het pension waar ze met haar kind verbleef. Hij reist naar Dublin, de stad waar ze vandaan kwam en praat met de mensen die haar hebben gekend. Deze zoektocht, door De Winter via omwegen verteld, blijkt uiteindelijk slechts 1 doel te hebben gehad: het ontkomen aan de cul de sac die zijn eigen leven dreigde te worden. Door zich met alle hartstocht te verplaatsen in het leven van Eileen raakt hij in een land als Ierland. Junkieverdriet
In dit toneelstuk ontkomt het hoofdpersonage, Johan, aan de klemmen van
de werkelijkheid door gebruik van drugs en door een identificatie. Hij identificeert
zich met een van zijn voorvaderen, een brandweerman-commandant met artistieke
aspiraties. De katalysator van de dwingende gedachte dat hij met deze man iets op
het spoor is dat werkelijk belangdijk is, is een schilderij van een landschap dat
door die overgrootvader is gemaakt. Johan verbeeldt zich op een bepaald moment
dat hij dit schilderij zelf aan het maken is en daarbij de 'intenditeit van de verblinde natuur' op het doek overtreft. La Place de la Bastille
In dit boek is er een idee fixe die het leven van een joodse leraar geschiedenis
aan het schuiven brengt. Die idee werd bij hem teweeg gebracht na het bezoek van
de vroedvrouw die hem tijdens de oorlog op de wereld heeft gebracht, na enkele
een obsessie. En zo raakte hij in een roes van mogelijkheden die zijn leven een
heel ander aanzien zouden kunnen geven. •Genres
Leon beoefent verschillende genres: roman, novelle, kortverhaal, toneel en scenario. •Stijl
Er zijn duidelijk overeenkomsten en verschillen in de boeken van de Winter. Zowel in stijl als in thematiek. In het begin van zijn carière schreef hij nogal zwaar en vervreemdend, dit is allemaal veranderd in 1986, sindsdien heeft hij een merkwaardige ommezwaai gemaakt. Hij is op best-seller formaat gaan schrijven. Dit houdt in dat zijn verhalen goed doordacht, toegankelijk en meeslepend zijn geschreven. Niet alleen deze ommezwaai maar ook zijn ingetogen opvoeding hebben een grote rol gespeeld in de keuze voor joodse personages in zijn latere werken. Kenmerken van de personages: De hoofdpersonen in zijn romans zijn mensen die altijd blijven zoeken naar iets wat er niet is. Ze zijn bang voor een soort leegte zonder geschiedenis en toekomst. Dit houdt Leon ook bezig. Hij zegt dat hij door zijn achtergrond (de vergassing van zijn voorvaderen) tenminste geschiedenis heeft, een verleden. In de werken van L de Winter ondergaan de hoofdpersonages een metmorfose op het moment dat ze een glimp opvangen van een totaal ander leven. Ze zien plotseling de mogelijkheid om te ontkomen aan hun vreugdeloze bestaan. De feiten die ze gezien of gelezen hebben verslingeren hun helemaal. En de geest van het personage geraakt dan in de ban van een leven dat hem waardevoller. waarachtiger en betekenisvoller voorkomt zodat hij tegelijk de sensatie opdoet eindelijk greep te krijgen op de werkelijkheid. De personages proberen hun eigen realiteit voortdurend te ontkomen. Het is een vlucht waarbij ze tegelijkertijd inzicht krijgen over wat ze achterlaten of tijdens de vlucht zien. Leon de Winter probeert spanning op te wekken door de zinnen niet helemaal af te maken en puntjes op het einde te zetten. Het taalgebruik is over het algemeen niet moeilijk. Uitvoerige beschrijvingen met rijen van aanelkaar gehechte bijvoeglijke naamwoorden: (Zoeken naar eileen W "Ann's zus Susan, een kleine, mollige, jonge vrouw met lang, dun, snel vet wordend haar die aan Dublin Univerity geschiedenis studeert.") Zijn romans zijn erg filmisch geschreven. Zijn stijl is volgens sommige critici slordig en te veel een imitatie van zijn favoriete schrijvers(bv Kafka). •Thematiek
de dood Zijn vader stierf toen Leon nog maar 11 jaar was. Dat heeft natuurlijk indruk op hem gemaakt en het element ‘dood’ verscheen dan ook meerdere malen in zijn boeken. het jodendom Ondanks dat de Winter niet opvallend joods is, stopt hij zijn achtergrond niet weg, want hij was erg geïnteresseerd in de geschiedenis. Hoewel hij joods is, leeft hij geen religieuze opvattingen na. personen met een identiteitscrisis ("Terwijl ik de foto’s in gedachten korrel na korrel onderzocht, klonk steeds luider de vraag of ik daar niet zelf stond, daar achter Pauline op dat lelijke plein, of ik niet een voorbijganger gevraagd had een foto van mij en de jonge vrouw te maken en vervolgens enkele meters achter Pauline had plaatsgenomen. Stond ik daar niet zelf, lachend naar de onbekende fotograaf, huilend om alles dat ik niet was maar wilde zijn?") vriendschap en verraad
seks (zionoco pg 14 pg 112) vader-zoon relatie maar ook moeder-zoon relatie
onmogelijke liefde
angst voor de leegte(waardoor het element zoeken ontstaat) eenzaamheid •Citaat " ik doe in leesplezier, ik ben een producent van lekker leesbare boeken. Middelbare scholieren die mij lezen, zijn waarschijnlijk net zo ziek van de pretentie als ik. " de Winter formuleert in Aantekeningen over "de auteur" zijn kunstvisie: "het schoonheidsbeleven is onder de huidige maatschappelijke omstandigheden de compromisloze afwijzing van het bestaande, omdat het enkel door een kunstwerk kan ontstaan" Visie op de wereld:"De mens gaat in het industriele tijdperk gebukt onder de last van de wereld, die haar onderdrukkende mechanismen niet blootgeeft, chaotisch overkomt en zinloos en leeg lijkt. De kloof tussen utopische mensen enerzijds en maatschappelijke obstakels anderzijds roept mytische verhalen op waarin de mens in het op reproductie gebaseerde kapitalisme zijn denken en handelen zin wil geven om aan de leegte te ontkomen." Iemand schreef:"Zonder dat hij nu echt in de leer ging bij de Amerikaans-Joodse schrijvers, zette de Winter figuren neer die de lezer alleen maar voor zich kon innemen. Met zijn veeleer tragikomische dan cynische humor zorgde hij ook altijd voor een multiculturele noot". ............................................ Leon de Winter •Biografie
Leon de Winter is geboren op 24 februari 1954 in 's-Hertogenbosch. Zijn ouders zijn van joods-orthodoxe afkomst. Het milieu waarin hij opgroeide, typeert hij zelf als a-literair, a-intellectueel en a-cultureel. Zijn vader, die overleden is toen hij elf was, handelde in lompen en oud papier waardoor hij werd uitgescholden voor `voddenjood’. Hij liep school in het Willem van Oranje-college. In 1973, een jaar voordat hij zijn diploma behaalde, werd hij bekroond voor zijn novelle revolutie. Leon de Winter verhuisde in 1974 naar Amsterdam. Hij ging er studeren aan de Nederlandse Filmacademie. Hij publiceerde uit ongenoegen in 1976 samen met enkele vrienden een zwartboek. Hierin bekloeg hij het ambachtelijke karakter van de opleiding van de academie. Op 1 januari 1978 verliet Leon samen met diezelfde vrienden de academie zonder een eindexamen te hebben afgelegd. De eerste speelfilm van de drie vrienden (dus Leon samen met Segers en Vandevelde) ging in 1979 in premiere. Deze film vormde de basis voor de (ver)wording van de jonge Dürer Hetzefde jaar kreeg de Winter voor deze roman de Reina Prinsen Geerlingsprijs. Voor de televesie maakte het trio van 1978 tot 1980 enkele films onder andere Vanuit het heden, junkieverdriet en de wereldverbeteraar. De toneelgroep Centrum bracht naar aanleiding van de levensloop van de Vlaamse dichter Jotie T'Hooft in 1981 Junkieverdriet op de planken. Eind 1981 ging de tweede speelfilm de afstand in première. Leon de Winter werkte als recensent van voornamelijk Duitse literatuur van 1978 tot 1982. Hij schreef tot 1982 literaire verhalen en essays voor Raster, Mandala en Newfoundland. La place de la bastille en zoeken naar Eileen W zijn in respectievelijk 1984 en 1987 verfilmd door Rudolf Van Den Berg. •Bibliografie
1978 De (ver)wording van de jongere Dürer roman
1981 Zoeken naar Eileen W. roman
1981 La Place de la Bastille roman
1982 Vertraagde roman roman
1986 Kaplan roman
1990 Hoffman's honger roman
1991 SuperTex roman
1992 Een Abessijnse woestijnkat verhalen
1992 De ruimte van Sokolov roman
1993 De verhalen
1995 Serenade Boekenweekgeschenk
1995 Zionoco roman
1996 Het grote Leon de Winter boek Bevat: Kaplan, Hoffman's honger en SuperTex
1996 Lady Di in een bevallige pose essay
1997 De hemel van Hollywood roman •Genres
Leon beoefent verschillende genres: roman, novelle, kortverhaal, toneel en scenario. •Stijl
Er zijn duidelijk overeenkomsten en verschillen in de boeken van de Winter. Zowel in stijl als in thematiek. In het begin van zijn carière schreef hij nogal zwaar en vervreemdend, dit is allemaal veranderd in 1986, sindsdien heeft hij een merkwaardige ommezwaai gemaakt. Hij is op best-seller formaat gaan schrijven. Dit houdt in dat zijn verhalen goed doordacht, toegankelijk en meeslepend zijn geschreven. Niet alleen deze ommezwaai maar ook zijn ingetogen opvoeding hebben een grote rol gespeeld in de keuze voor joodse personages in zijn latere werken. Kenmerken van de personages: De hoofdpersonen in zijn romans zijn mensen die altijd blijven zoeken naar iets wat er niet is. Ze zijn bang voor een soort leegte zonder geschiedenis en toekomst. Dit houdt Leon ook bezig. De personages proberen hun eigen realiteit voortdurend te ontkomen. Het is een vlucht waarbij ze tegelijkertijd inzicht krijgen over wat ze achterlaten of tijdens de vlucht zien. Leon de Winter probeert spanning op te wekken door de zinnen niet helemaal af te maken en puntjes op het einde te zetten. Het taalgebruik is over het algemeen niet moeilijk. Uitvoerige beschrijvingen met rijen van aanelkaar gehechte bijvoeglijke naamwoorden: (Zoeken naar eileen W "Ann's zus Susan, een kleine, mollige, jonge vrouw met lang, dun, snel vet wordend haar die aan Dublin Univerity geschiedenis studeert.") Zijn romans zijn erg filmisch geschreven. Zijn stijl is volgens sommige critici slordig en te veel een imitatie van zijn favoriete schrijvers(bv Kafka). •Thematiek
vriendschap en verraad
seks
vader-zoon relatie maar ook moeder-zoon relatie
onmogelijke liefde
angst voor de leegte(waardoor het element zoeken ontstaat) eenzaamheid •Citaat " Ik doe in leesplezier, ik ben een producent van lekker leesbare boeken. Middelbare scholieren die mij lezen, zijn waarschijnlijk net zo ziek van de pretentie als ik. "
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden