Met weemoed denk ik wel eens terug aan vorig jaar. Als de leraar er niet was, had ik een uurtje vrij. Logisch toch?

Inmiddels is het woord 'lesuitval' Oudneerlandsch: bij mij op school, en in veel andere leerfabrieken, mag je GEEN ENKEL UUR MISSEN! Als een docent ziek is, komt een ander babysitten op onze klas.

Dat scholieren daar een bloedhekel aan hebben, wisten we allang. Maar ook onze schattige docenten deinzen massaal achteruit bij het horen van het woord 'ophokuur'.

Nee, surveillance-uur

“Nou ja, ophokuur,” zegt mijn docent aardrijkskunde desgevraagd na wat gemompel en een slok koffie. “Het heet surveillance-uur, wat mij betreft." Vervolgens lult hij ruim tien minuten lang en geeft hij mij zo een kijkje in een lerarenkop.

Als ik 'm eindelijk tot bedaren weet te brengen, vraag ik hem wat hij ervan vindt. Van dat surveillance-uur, ophokuur of keiharde marteluur.

Na nog eens vijf minuten lullen komt hij tot de kern: "Als je volgens je planning lesstof wilde kopiëren, dan baal je wel als je ineens moet surveilleren.”

Niet voor bovenbouwers

Ik snap hem wel. En ook meteen waarom docenten zich zo weinig ziekmelden: als ze een keer een dagje thuis willen blijven vanwege een verkoudheidje, zijn hun collega's daar meteen de dupe van. Met dat schuldgevoel smaakt de hoestsiroop nóg ranziger.

Wel geeft mijn docent aan dat hij het niet nutteloos vindt: “Surveillance-uren zijn goed. Al zijn vijfde- en zesdeklassers oud en wijs genoeg om te bepalen of ze naar het café gaan, of liever in de Bosatlas bladeren." De vierdeklassers zijn wat hem betreft dus nog te smurfbruggerig om daar zelf over te beslissen. En de onderbouw al helemaal.

Kut

“Het is inderdaad kut als je moet surveilleren zonder dat je dat wilt,” zegt een jonge lerares Duits. Kut?!

Ze geeft aan dat leraren de dupe van elkaars ziektes zijn, maar een invaldocent de leerlingen vaak nog wel braaf aan het werk kan zetten als de vorige docent nog wat lesstof had opgegeven. En ook bij haar komt het woord ophokuren er niet in. Optimistisch vertelt ze: “Ik zeg liever surveillance-uur.” Kut.

Wiskundig optimisme

Wij scholieren zijn helden in het klagen over ophokuren - tot protestacties met ME en waterkanonnen aan toe. Kunnen de docenten ook een beetje zeiken over dat kutte surveillance-uur?

“Nee!” lacht mijn wiskundeleraar die, op zijn sokken in sandalen na, een geweldig aardige man is. “Als je als docent klaagt over ophokuren, ligt dat aan jou. Je kan er namelijk altijd wel iets leuks van maken.”

Hij geeft me een spoedcursus 'Hoe overleef ik een ophokuur als docent?'. Hij komt met survivaltips als roddelen over leerlingen en zelfs over zijn collega’s (dit liever niet in de onderbouw), maar ook voor een les Nederlands met een wiskundige nasmaak is hij niet te beroerd.

Alle leraren ophokken

Na dit allemaal gehoord te hebben, denk ik dat leraren juist wel baat hebben bij wat ophokuren. In de strijd tegen hun midlifecrisis is het juist goed als ze oefenen om overal de zonnige kant van in te zien.

Na lekker wat ophokuurtjes zullen ze getraind raken en vinden ze zo'n uur niet langer een kopieerobstakel, maar de perfecte gelegenheid om hun sociale skills (lees: roddels) te updaten. Lekker alle docenten bij elkaar,  terwijl de leerlingen, inclusief onderbouw, de kroeg in mogen. Dan confronteren ze die arme leerlingen tenminste niet met de vieze nasmaak van de hoestsiroop van die docent.