34 vwo 4-leerlingen gaan 't komende halfjaar niet naar school, maar de wereld rondzeilen. Althans, naar de Caraïben en terug.

In tegenstelling tot zeilmeisje Laura Dekker krijgen zij niet de leerplichtambtenaar op hun dak: er varen docenten mee die ze gewoon aan hun wiskunde zetten.

Dus niet alleen kop in de wind en zwemmen met dolfijnen. En ik vrees ook wel kou, harde wind en zeeziekte. Toch gooide ik vorige week mijn stiekeme pesthekel aan boten, harde wind en zeeziekte overboord om het eerste stukje mee te varen. Van Amsterdam naar IJmuiden

Koud en chaotisch

Als ik in de Amsterdamse haven bij het School At Sea-schip (zo heet 't project) aankom, is het niet alleen stervenskoud, maar vooral chaotisch. Overal ouders, cameraploegen, druk kletsende kinderen, emotionele broertjes en zusjes.

Monique Touw ('managing director' volgens haar kaartje, ze blijkt gewoon de baas te zijn) zegt dat die chaos wel verdwijnt als de trossen eenmaal losgegooid zijn. "Ze zijn een beetje gespannen door de pers en door de reis." 

Vluchten kan niet meer

Op het schip kom ik Mei-Lien en haar moeder Margot tegen. Waarom besloot ze zich al zo jong op te geven voor zo'n lange, verre reis? Met jongeren die ze (nog) niet kent?

Mei-Lien: "In eerste instantie vond ik het heel leuk om te gaan zeilen, maar daarbuiten is het heel leuk om te leren samenwerken en te leren hoe je dingen moet doen."

Hoe verschilt dat dan van samenwerken met een klasgenoot aan een biologiewerkstuk? "Ik denk dat ik hier beter leer samenwerken en dat ik er ook door zal veranderen, in positieve zin. Omdat ik aan boord niet kan vluchten als iets me niet bevalt, leer ik hopelijk omgaan met verschillende situaties."

Weinig privacy

Ik spreek ook Francis (die 16 wordt aan boord - zou ze ook stiekem alcohol meenemen?), die al precies weet wat ze het komende halfjaar gaat missen. Niet alleen 'standaard' familie en vrienden, maar ook privacy. "Op zo'n schip zit je natuurlijk een half jaar lang op elkaars lip," vertelt ze. Als ik de gedeelde mini-slaapkamertjes zie, begrijp ik wat ze bedoelt.

Maar ze heeft al een heel reddingsplan klaarliggen voor dat soort situaties: "Ik heb al bedacht dat ik me af en toe kan afzonderen door gewoon mijn oordopjes in te doen en even in een hoekje te gaan zitten."

Het verbaast me wel dat hier niet alleen maar echte Laura Dekkers rondlopen: niet iedereen hier kon al zeilen voordat-'ie kon lopen. Francis heeft ook maar één keer een weekje zeilcursus gehad. "Maar ik ga het wel leren, aan boord. Al vrees ik wel voor zeeziekte de eerste dagen."

Deutschers hier

Nadat we zijn uitgevaren hoor ik ineens een Duitse jongen achter me. Ik vraag maar snel was hier Los ist, want wat doet zo'n Duitser tussen een horde hyperactieve Nederlanders? 

De jongen vaart ook mee, en hoewel hij geen interview of naamsvermelding wil ("ich möchte es nicht," aha), legt hij me wel uit dat hij graag Nederlands wil gaan leren tijdens de reis. En nee, niet de hele tijd aan boord Engels zal gaan praten. Best een slimme manier, want zoals Mei-Lien zei: vluchten kan niet meer. Ook al zijn alle bordjes in het schip in vier (!) talen geschreven.

Nuttig

Ik spreek ook met John van het Algemeen Pedagogisch Studiecentrum, zo iemand die vast kwam checken of de leerlingen er wel genoeg van opsteken hier. Hij vertelt: "Het Nederlandse onderwijs richt zich vooral op kennisoverdracht, maar aan boord leer je ook bijvoorbeeld hoe je je grenzen kunt verleggen en je je verbeeldingskracht in kunt zetten."

En ook hij begint over het moeten samenwerken: "Aan boord werk je ook aan je 'samenwerkskills': als je niet wílt samenwerken, dan lukt de hele reis gewoon niet. Dus je móet wel."

"Laat 't haar niet lezen"

Als laatste spreek ik met een paar moeders die op het schip zijn om hun kinderen uit te zwaaien. Laten die hun kinderen probleemloos een half jaar op zee dobberen?

Eentje vertelt: "Toen ik het artikel in de krant las, gingen eigenlijk direct alle alarmbellen rinkelen. Ik zei tegen mijn man: 'laat onze dochter dat maar niet lezen, want dan wil ze ook'. Maar ja, ze kwam het toch tegen, en schreef zich in." En wel mét hun toestemming, ja.

Nee, dank je

Als ik in IJmuiden weer van boord stap, vat ik alles nog eens voor mezelf samen. Na een hoop Atlantische kou worden die jongeren beloond met tropisch Panama en Cuba, en ze leren er een stuk meer van dan op school. Maar dan moet je wel kunnen dealen met bijvoorbeeld privacygebrek, weinig internet (!) en het missen van je ouders en vrienden.

Of het iets voor mij is? Ik denk het eerlijk gezegd niet, alleen al omdat het op een zeilschip afspeelt. Maar zou jij het aandurven?

De jongeren van School At Sea blijven een halfjaar weg. Op hun site kun je volgen waar ze precies varen: klikkerdeklik.