Joris beslist dat hij vandaag “als hondje” mee boodschappen wil doen. Ik vind het allang best. Ik kijk er al niet meer van op als hij met zijn slungelige lijf, keffend als een kleine hondje in mijn boodschappenkar zit, tussen de broccoli en de wortels in.

Esther Kant (44) won met dit verhaal de tweede plaats van de schrijfwedstrijd "Watjes & Schatjes' die Scholieren.com met dagblad Trouw organiseerde. Esther is moeder en woont in Leeuwarden.

Hij is twaalf jaar oud. Een pré-puber. En hij is verstandelijk beperkt. Niet iedereen is daar nog aan gewend. Wel aan zo’n beperking, niet aan dat geblaf. Het is ook wel een idioot gezicht. Een jongen met “coole blonde lange haren” zit in een boodschappenkar. Hij draagt een hippe jeans en heeft een stoer shirt aan. En hij blaft.

Aan de buitenkant zie je niets aan Joris. En dus kijkt iedereen naar mij. Een oudere mevrouw lacht naar me, ze kijkt een beetje onzeker maar erg vriendelijk. Ze weet niet goed wat ze hier van moet denken. Een andere meneer kijkt naar Joris, dan naar mij, dan nog een keer naar Joris en je ziet het onbegrip in zijn ogen.

Weer een ander kijkt, gluurt eigenlijk, en fluistert wat tegen een vriendin die naast haar loopt. Joris blaft nog steeds. En daar weer één,hij kijkt afkeurend, bijna boos en ziet eruit alsof hij Joris zo uit de kar kan trekken en buiten neer kan zetten,op die plek waar al die andere honden altijd ongeduldig op hun baasjes staan te wachten. En ik, ik loop stoer door en aai Joris af en toe even over zijn hoofd.
We arriveren bij de chips afdeling. Er staat een groepje pubers. Het is een lawaaiig gangpad en je hoort de zakken chips knisperen en je hoort hun luide geklets. Ook zij krijgen blikken toegeworpen. De afdelingschef houdt ze nauwlettend in de gaten. Je ziet hem denken; “Ik hou ze in de smiezen, stelletje lawaaimakers”. Hij verliest ze niet uit het oog.

Totdat ik met die blaffende jongen in mijn kar voorbij kom. Ik zie de ogen van de goede man groot worden en zijn mond blijft bijna openstaan. Hij is die pubers tussen die chips ineens vergeten. Ik moet ook wel toegeven dat Joris in topvorm is, hij kwispelt nog net niet maar hij leeft zich goed in in de rol van hond. Om het nog erger te maken ziet de man nu ook nog de echte (!) hondenriem die aan Joris zijn broek hangt.

Dat hoort namelijk bij het spel.

De man kijkt van mij naar Joris en weer terug. Hij staat op het punt om wat te zeggen en dan ineens staat er zo’n puber tussen ons in. “Wat een mooie hond ben jij!”, zegt ze en ze aait Joris over zijn hoofd. Daarbij kijkt ze de man uitdagend aan.

Ik ben stil. De anderen ook. Ik en de pubers daar in dat gangpad delen iets. Iets bijzonders. Ik heb me zelfs in mijn éigen puberteit nog nooit zo verbonden gevoeld met een puber. Ik kijk het meisje dankbaar aan, Joris blaft tegen haar.

Eigenlijk is het met Joris net zoals met die pubers. Je kunt ze hun gang laten gaan, je kunt er het zijne van denken, je kunt kritiek leveren of je kunt ze gewoon verbannen. Je kunt ze ook gewoon hun gang laten gaan, accepteren wie ze zijn en ze sturen waar nodig. De afdelingschef doet zijn mond dicht, kijkt nog even naar mij en het meisje en loopt weg. De pubers kletsen en knisperen weer verder en ik, ik glimlach nog één keer naar het meisje en loop door.

Die jeugd van tegenwoordig? Helemaal zo gek nog niet! En Joris? Die keft ondertussen vrolijk door.