Ze is twaalf en komt zoals alle ochtenden de kamer binnen en gaat zitten aan de ontbijttafel. Ze ziet er mooi uit, denk ik, leuke kleren, lekker koppie. Huh?! Ik verslik me bijna in mijn rustgevende ochtendmelange. Twee zwart omrande ogen kijken mij geïrriteerd aan.

Godelieve van Kappel (50) won met dit verhaal de schrijfwedstrijd "Watjes & Schatjes' die Scholieren.com met dagblad Trouw organiseerde. Godelieve is moeder en woont in Zaandam.

(‘Rustig blijven nu. Vooral niet boos worden, werkt averechts. Rent ze meteen de deur uit. Begripvol reageren, ’het bij mezelf houden’, bla bla bla. Oh, wat mis ik nu een man. Ik ben vader en moeder tegelijk. Welnee, ik ben alleen een moeder, een veel te zachte bange en niet consequente moeder. Verdorie, wat moet ik nou?!’)

’Nou..eh, mooi, die ogen’, begin ik. Onbewogen kijkt ze me aan. ’Maar het lijkt me niet echt een goed plan om zo naar school te gaan lieverd. Ik bedoel, vrijdag op het feestje van M. was het prachtig maar nu.. lieverd, eh…het kan niet! Zo naar school. Toch?’
’Hoezo? Je zal zien dat het wel kan?’

(‘Jeetje, uitdagender kan het niet. Dit wordt een strijd. Een machtstrijd. Met mijn twaalfjarige dochter. En ik weet al wie hem gaat verliezen want dat gebeurt al sinds ze vier is. Te bang ben ik, teveel gelezen ook over tere kinderzielen. Waarom ben ik toch niet zoals mijn moeder? Resoluut, streng maar rechtvaardig en zonder discussie. Vooral nooit discussies. Omdat ik dat niet wilde toch?! Het doen zoals mijn moeder het deed?’)

Het is nog geen acht uur en ik ben al zo ontzettend moe. ’Het gebeurt gewoon niet!’, hoor ik mijzelf ineens roepen. Verschrikt kijkt ze op maar vermant zich meteen. ’Dacht het wel’, zegt ze hooghartig.
’Dacht het niet’’
’Wel! Echt wel!’
’Niet. Echt niet! En als je het wel doet dan...’ (‘Straf alleen als je het waar kunt maken’)
’Nou? Wat dan?’ (‘Is dit Mijn dochter?’)
Haar jongere zus is inmiddels aangeschoven. ’Mooi’, zegt ze tegen haar grote zus. ’Ja, ga jij je er ook nog even lekker mee bemoeien’, gil ik. ’Wat heb ik nou weer gedaan?! Ik kom net aan tafel!’ Twee dikke tranen bij mijn jongste. ’Ja mam, wat kan zij er nou aan doen?’ aapt oudste zus na.

(‘Neem een time-out als je de grip op jezelf of de situatie verliest, loop weg van het strijdtoneel. Waar naar toe? Zelfs als ik op de wc zit, word ik nog betrokken in alles. Blijf ademen, vooral goed blijven ademen’)

’Lieve schat’, zeg ik zo normaal mogelijk. ’Jij kunt er ook niets aan doen. Mama is een beetje hysterisch’. ’Wat is dat, miestiries?’ piept ze (‘Zó schattig! Waarom blijven ze niet zo?’)
’En jij’, en ik wijs naar mijn indiaan op oorlogspad.. ’Je ogen schoonmaken, nu. Anders geen tv deze week!’ (‘Dat wordt een zwaar weekje. We hebben maar één tv in huis...’) Dat lijkt de oudste ook te snappen want ze maakt geen aanstalten.
Ik geloof dat ik het opgeef. (‘Nooit laten merken dat de moed je in de schoenen zinkt’)
’Weet je’, zeg ik dodelijk kalm ineens. ’Stap jij maar lekker op die fiets zo. Het maakt me ook niet meer uit.’ (‘Fout! Fout! Fout!’) De jongste kruipt tegen me aan. Ik geef me gewonnen. De oudste twijfelt. Zo makkelijk had ze het niet verwacht.
’Pfft’, zegt ze, je dacht toch niet dat ik echt zo naar school ging?’ Ze schuift haar stoel naar achteren en loopt rustig de kamer uit.

We zijn inmiddels zes jaar verder... Ze is bijna twintig. Kop groter dan ik, prachtige zwaar opgemaakte ogen. Wereldmeid! ’Morgen laat ik een piercing zetten. In mijn tong’. (’Nee! Nee! Nee!’)
Ik verblik of verbloos niet. ’Leuk’, zeg ik, ’moet je doen. Jij ook nog koffie?’