Ik ben vijftien en drink bier. Niet in een park of een schuur of in het fietsenhok, maar samen met mijn moeder. Ze wil niet dat ik mezelf straks comazuip dus bouwen we het op. Ik drink en zij kijkt. Kan ik er straks wat beter tegen, zegt ze.

Davita Dijkstra (20) won met dit verhaal de derde plaats van de schrijfwedstrijd "Watjes & Schatjes' die Scholieren.com met dagblad Trouw organiseerde. Davita studeert in Utrecht.

Mijn moeder heet Sascha en zo moet ik haar noemen. En jij en joh want dat klinkt minder afstandelijk, vindt ze. Maar voor mij blijft ze gewoon moeder. Dat is ze nu eenmaal. Ze schilt appels en sinaasappels voor me, ook als ik niet ziek ben. En als ik naar buiten ga, moet ik een sjaal om.

Maar ik ga haast nooit alleen weg. Ze wil me altijd en overal met de auto brengen want je weet nooit wat er gebeurt als je alleen de straat op gaat. Een ongeluk zit in een klein hoekje, zegt ze. Op woensdag en vrijdag rijden we naar de sportschool. Ik moet voldoende bewegen anders word ik dik en slippen m’n aderen dicht.
Ik mag niet roken. Niet omdat je anders dood gaat, dood ga je toch, zegt ze. Nee maar het stinkt zo.

Het gaat in je kleren zitten en in je haar en ze wast al zoveel en shampoo is duur. Bovendien krijg ik geen kans voor een sigaret. Ze zet me elke morgen af voor de schooldeur, een halve minuut voor de bel. ’s Middags staat ze weer te wachten. Tsjah.. ik zou wel willen roken maar het gaat ook niet makkelijk door m’n blokbeugel. Ik had dat ding eigenlijk niet echt nodig, maar m’n moeder was bang dat ik gepest zou worden met scheve tanden. Nu heb ik hem dus wel. Als ik praat druipt er speeksel van m’n kin in m’n kraag.

Iedereen heeft een blackberry. Ik niet want je kan ermee pingen. En pingen is gratis en ik moet leren met geld om te gaan dus is het niet goed zegt m’n moeder. Het geld groeit haar niet op de rug en ik zal ook nooit rijk worden met mijn stel hersens, zegt ze. Niet dat ze me dat kwalijk neemt hoor.

Nee, ik ben goed zoals ik ben. Dat moet ze van zichzelf zeggen omdat het slecht is om het niet te zeggen. Je moet pubers gerust stellen. Anders worden ze onzeker en er wordt al zoveel van hen verwacht tegenwoordig, zeggen ze.

Ze zeggen zoveel. En ik hoor niet eens alles. Facebook, Hyves en Twitter gaan aan mij voorbij. Doe ik niet aan. Ook niet stiekem want m’n moeder controleert de internetgeschiedenis. Vroeger was het er ook niet en het is zo onpersoonlijk en er wordt zoveel gecyberpest, zegt ze. Ik kan beter in het echt vrienden opzoeken. Maar dat doe ik nooit. Ik heb geen vrienden.

Ik hoor nergens bij. Ik rook niet, ik praat niet, ik fiets niet, ik ping niet, ik tweet niet en ik krabbel niet.

Ik drink wel. Maar dat heeft eigenlijk ook geen zin. Ik heb niemand om straks mee out te gaan. Ik heb alleen mijn moeder: een beul in een bloemetjesjurk.