Het is een algemeen aanvaarde waarheid dat kinderen eigenlijk altijd wel wat aan te merken hebben op hun opvoeding. Ze vinden hun ouders te streng of te soft, te duidelijk of er zijn juist te weinig regels. Deze waarheid zit zo in ieders achterhoofd gefixeerd dat iemand die zijn opvoeding wel top vindt, dat tegenover zijn vrienden niet durft toe te geven. Nee, ik geheel anders. Een gesprek dat ik onlangs met mijn moeder had, laat zien dat ik op dat gebied mijn vrienden ver voor ben.

Jane Arends (17) won met dit verhaal de vierde plaats van de schrijfwedstrijd "Watjes & Schatjes' die Scholieren.com met dagblad Trouw organiseerde. Jane zit in 6 vwo van het Ichthus College Veenendaal.

Het Inzicht kwam op een donderdagavond, rond de klok van negenen. Het was koud, het had geregend, maar nu waren de wolken weg. De maan liet het natte asfalt glinsteren. Mijn moeder en ik kwamen van het fitnessen vandaan. We fietsten nogal hard, want mijn zusje moest opgehaald worden van haar halfwekelijkse frisbeetraining.
Ik ergerde me er aan, keek opzij naar mijn moeder en vroeg: ‘Mam, waarom halen jullie haar eigenlijk op, met de auto!? Ik moest altijd alleen heen en terug, weer of geen weer, donker of licht! Beter gaan jullie eens anders opvoeden!’
Ze wierp me een blik toe en knikte rustig. ‘Je zusje is anders dan jij. Jij deed het gewoon, boeide jou het wat? Zij is wat angstiger aangelegd.’
‘Ja dus? Als jullie haar altijd ophalen zal ze nooit steviger in haar schoenen gaan staan!’
‘Ik herken mezelf in haar. Zij lijkt op mij, jij op je vader. Ik was altijd bang. Als ik alleen thuis was, geld moest brengen naar de bank, of als ik een feestje had.’
Ze glimlachte en vertelde dat ik vroeger als kind altijd verder weg ging spelen dan ik mocht. ‘Jij was altijd avontuurlijk, nooit bang. Als we je ophaalden van sport, was je boos, want je was ‘groot zat’.’ Ik grijnsde.
‘Binnen grenzen voelen kinderen zich het prettigst. Geef ze het gevoel dat ze ruimte hebben, maar toch doen ze alleen wat jij ze toestaat.’
Ik keek voor me en overdacht haar woorden. Ze had gelijk en ik glimlachte ook bij de herinneringen.
‘Jij bent slim, kan het vwo makkelijk aan. Je zusje is anders. Ze leert hard, en wil graag. Als we haar nu ophalen, kan ze ook nog leren voor de toets van morgen. Al haalt ze de havo niet, dan heeft ze het in ieder geval geprobeerd. Al zal ze nog zo teleurgesteld zijn als ze het niet haalt.’
Ik knikte. Ik deed vwo op mijn sloffen. Ik overdacht mijn opvoeding. Mijn broer, zusje en ik verschillen zoveel, en allemaal zijn we op een passende manier opgevoed. Zusje en broer waren altijd redelijk braaf, ik ging altijd over grenzen heen. Altijd werden we gestimuleerd dingen te ondernemen en te proberen. Of we nu faalden of niet. We reden door het rode verkeerslicht. Bijna thuis. ‘Mam? Ik denk dat ik later mijn kinderen net zo ga opvoeden.’
‘Zelfs dan maakt iedereen fouten. Je doet je best, en dat is alles wat je kan doen.’
En we reden het tuinpad op.