Een jaartje reizen is heerlijk, maar kan ook nadelen hebben. Tegenwoordig is zelfs Spanje al werkterrein van de oorspronkelijk Aziatische tijgermug, waarvan er eentje zijn weg naar mijn kamer heeft weten te vinden. De consequenties? Een enorme muggenbult, een infectie en zes dagen ziekenhuis in plaats van school. Maar ach, zelfs dát is best avontuurlijk...

Achenebbisj?
Spanje is geen derdewereldland, maar enig verschil met Nederlandse ziekenhuizen is toch wel aanwezig. Mijn infuushanger stortte af en toe naar beneden, de verf bladderde bij de emergencia van de kozijnen en de thermometers stamden uit de achtiende eeuw. De ziekenhuisvoortuin was een puinhoop: losse stenen, een steile weg omlaag en veel hobbels in het asfalt. Niet bepaald rolstoelvriendelijk dus...

Mañana-cultuur
Spanje staat bekend om de ‘mañana, mañana’-cultuur: alles wat uitgesteld kan worden tot morgen (mañana), volgende week of later, wordt ook daadwerkelijk opgeschort. Dit bleek regelmatig tijdens mijn rolstoeluitstapjes naar de ambulancestandplaats. Bij elke noodoproep kwamen twee ambulancebroeders op hun gemak aangewandeld en maakten ze even een praatje. Pas na vijf minuten zetten de heren dan hun sirene en zwaailichten aan, om eindelijk met scheurende banden richting ongeluk of hartaanval te rijden...

Hetzelfde werk
plaatje:2Toch heeft elk ziekenhuis maar één hoofddoel: hun patiënten beter maken. In Spanje was het ontbijt misschien lullig en was er van moderne faciliteiten geen sprake, toch zijn alle medicos erin geslaagd me weer op te lappen. In Nederland krijgt iedereen vanwege het beddentekort in no time zijn ontslagbrief, maar hier lag ik na het vertrek van mijn buurvrouw nog vier dagen alleen op een kamer. Plek zat dus, en echt druk leek het personeel het niet te hebben. Of ze waren –typisch Spaans– gewoon te lui om zich te haasten...

Gepubliceerd op 8 september 2008

---